குட்டிக் கண்மணியும் சி.இ.நா.வி யும்!

எனக்கு தற்பொழுது இருபது வயதாகிறது! அதனால், நானே என்னைக் குட்டிக் கண்மணி என்று சொல்லிக் கொண்டாலே ஒழிய, யாரும் சொல்லப் போவதில்லை! (பாவம் சொல்லிக்கிறேனே, விட்டுடுங்க, என் ஆசைய ஏன் கெடுப்பானேன்?)

குட்டிக் கண்மணி எப்படி எல்லாம் இருந்தாள் என்பதை அறிய ஆவல் இருந்தால், இந்தப் பதிவை நீங்கள் படிக்கலாம். (சுய புராணம் :) )

இப்படி அடிக்கடி எனக்குச் சிறுவயதில் நடந்ததை எல்லாம் யாரிடமாவது சொல்வதென்றால் எனக்கு அத்தனை பிரியம், என்னைச் சுற்றி இருக்கும் தோழிகளிடம் கேட்டால் உங்களுக்குப் புரியும்! நான், “சின்ன வயசுல....”, இப்படி வாயைத் திறந்தாலே ஓட்டம் பிடித்துவிடுவார்கள்! :) அத்தனை முறை சொல்லி இருக்கிறேன் என் வாழ்க்கை வரலாற்றை... :)

அதென்னவோ, நான் எப்போதுமே ஆனந்தமாகத் தான் இருந்ததாக நினைவு! இதுவரை பெரிதாய் துன்பம் என்று கண்டதில்லை! அப்படியே துன்பம் என்று தேடிப் பார்த்தால், என் வரலாற்றில் :) :P பள்ளிக் கூடத்திற்கு வீட்டுப் பாடம் எழுத நிறைய இருக்கிறதே என்பதாகத் தான் இருக்கும்!

சிறுவயது என்றாலே பள்ளிக்கூடம் தான் நினைவுக்கு வரும் எனக்கு. பள்ளியில் நான் எத்தனை அழகழகான விளையாட்டெல்லாம் ஆடி இருக்கிறேன் தெரியுமா? நீங்கள் எல்லாம் என்ன விளையாடி இருப்பீர்கள்? ஓடி, கண்ணைக் கட்டி... இப்படித் தானே? ஆனால், நான் என்ன விளையாடுவேன் தெரியுமா?

நான் சிறு வயதில் படித்தது, சி.இ.நா.வி. மெட்ரிக் மேல்நிலைப் பள்ளி (S.H.N.V.Matriculation Higher Secondary School). அடி வெழு வெழு என்று வெழுப்பதற்கு எங்கள் ஊரில் பெயர் போன பள்ளி. நான் நன்றாகப் படித்துவிடுவேன், அதனால், அதிகம் அடி வாங்கிய அனுபவம் இல்லை! :) அதனால், என்னை ஆசிரியர்கள் எல்லாம் அம்மாஞ்சி, வகுப்பில் நன்றாக கவனிக்கும் பெண்  என்று நினைத்துக் கொண்டு இருந்தார்கள்!

ஆனால், என் தோழிகளுக்கு மட்டுமே தெரியும், நான் எத்தனை சேட்டைகள் செய்வேன் என்று.

சரி. விளையாட்டு என்று சொல்லிக் கொண்டு இருந்தேனே? அதற்கு வருவோம்!

நான் வகுப்பு நடந்து கொண்டு இருக்கும் போது, சிறு வயதில் அத்தனை ஆனந்தமாக விளையாடுவேன். :)

என்ன விளையாடுவேன் தெரியுமா? “மாவு அறைப்பது”, “தோசை சுடுவது”, “அக்கா, தங்கை விளையாட்டு”, “ஹோட்டல்”, “டீச்சர் விளையாட்டு”...

இப்படி விளையாடுவேன் நிறைய! என்ன, இதெல்லாம் தெரியாமல், எல்லா ஆசிரியர்களும், ”கண்மணி ரொம்ப நல்லவ”, என்று நம்பி தீவிரமாகப் பாடம் நடத்திக் கொண்டு இருப்பார்கள்.

இதெல்லாமே, ஒரு ஏழாம் வகுப்பு வரை தான். பிறகு எல்லாம், வகுப்பில் விளையாடுவதை விட்டுவிட்டேன்!

சரி, இந்த விளையாட்டுகள் எல்லாம் என்ன என்ன, எப்படி விளையாட வேண்டும் என்று தெரிய வேண்டாமா உங்களுக்கு? சொல்கிறேன், கேளுங்கள்!

மாவு அறைப்பது - தோசை சுடுவது - ஹோட்டல் 

இந்த மூன்று விளையாட்டுகளுமே, தொடர்புடையவை, பெயரிலேயே தெரிந்திருக்குமே?

எங்கள் வகுப்பில் மூன்று பேர் சேர்ந்து அமருவது போல மர பெஞ்சும், டேபிலும் இருக்கும்.

அதில் பெஞ்சில் பின்னால் சாய்வதற்கு ஊடே கட்டை வந்திருக்கும். சரியா?

இப்போது, என் பெஞ்சும் டேபிலும் தான் எனது, ”கடை”. ஆம், கடை, மாவு அறைக்கும் விளையாட்டு என்றால், அது மாவு அறைக்கும் கடை.

எனக்கு பின்னாலும், முன்னாலும் இருக்கும் பெஞ்சுகளில் இருக்கும் எல்லா மாணவிகளும் எனக்குக் கஸ்டமர் :)

மாவா? அது எப்படி அறைப்பேன் என்று சந்தேகம் வருகிறதா? இல்லையா? இல்லை என்றாலும் சொல்வேன் கேளுங்கள்!

அழி ரப்பர் தான் மாவு அறைக்க உதவும். அதுவும், எனது அழி ரப்பர் இல்லை, மாவு அறைக்க வரும் கஸ்டமர்களின் அழி ரப்பர்! (நம்ம ரப்பர் கறஞ்சு போய்டும்ல இல்லனா, வெவரம் :) )

மாவு அறைக்க வருபவர்கள், பெஞ்சிற்கு அடியில் சென்று, என்னை அழைக்க வேண்டும், மெதுவாக, ரப்பரைத் தர வேண்டும். நான் அந்த ரப்பரை வாங்கி, டேபிலில் தேய்ப்பேன், ரப்பர் தூசி வருமா? அது தான் மாவு :)

மாவு கொஞ்சம் அதிகம் வந்ததும், ரப்பரையும், அறைத்த மாவையும், கஸ்டமருக்குத் திருப்பிக் கொடுத்துவிடுவேன். :)

ஆனால், பாருங்கள், என்னைக் கூப்பிடும் போது, பெஞ்சின் அடியில் குனியும் போதும், மற்ற மாணவிகள் சிக்கிவிடுவார்கள், திட்டு வாங்கி, நிற்பார்கள், நான் மட்டும் ஒரு முறை கூட சிக்கியதே இல்லை :)

இந்த விளையாட்டு விளையாட, கொஞ்ச நாட்களிலேயே கஸ்டமர்கள் வர மறுத்துவிட்டார்கள். காரணம், தினமும் ஒரு ரப்பர் கறைகிறது, தொலைகிறது என்று வீட்டில், பெற்றோர் அடி, திட்டு எல்லாம் கொடுத்ததே!

ஆனால், பாருங்கள், வகுப்பில், விளையாடாவிட்டால் எனக்கு என்னவோ போல இருக்கும். ஆக, புதிதாய் இந்த தோசை சுடும், ஹோட்டல் விளையாடைக் கண்டுபிடித்தேன்.

இந்த விளையாட்டில், மாவு இல்லாமலே, தோசை சுடலாம்! ஆம், தேவையான பொருட்கள் பின்வருமாறு :

1) நான்கு அல்லது ஐந்து கர்சீப் (kerchief) (எனது கர்சீப் பிறகு கஸ்டமர்களதும்)
2) ஒரு ஸ்கேல் - சிரியது அல்லது பெரியது, பெரியது என்றால் சிறப்பாக இருக்கும்.
3) நான்கு அல்லது ஐந்து நோட்டுகள் - ஒன் கொயர் என்றால் சிறப்பு! :)

கர்சீப்பை மடித்து, அதை, ஸ்கேலை வைத்து நான்கு அல்லது ஐந்து முறை திருப்பி போட வேண்டும் - டேபிலில், பிறகு, அதை, த(நோ)ட்டில் வைத்து கஸ்டமருக்கு டேபிலின் அடி வழி சப்ளை செய்ய வேண்டும்!

:) எப்படி தோசை? வித விதமான தோசைகள் செய்யலாம், வித விதமான கர்சீப் வைத்து!

அக்கா தங்கை விளையாட்டு!

இந்த விளையாட்டின் படி, என் வகுப்பறை முழுவதும் ஒரு ஊர், எல்லா வகுப்பறைகளும் ஒவ்வொரு ஊர். ஒவ்வொரு கட்டிடமும் ஒரு நாடு, பிறகு பள்ளி தான் உலகம்! :)

எனது வகுப்பில், ஒவ்வொரு ரோவும் (Row) ஒரு தெரு. ஒவ்வொரு பெஞ்சும் ஒரு வீடு. புரிந்ததா?

ஆக, என் பெஞ்சு தான் என் வீடு, என் பெஞ்சில் இருப்பவர்கள் எல்லாம் எனக்கு தங்கச்சி, நான் அக்கா! :) :)

இப்படி வைத்துக் கொண்டு, தங்கசிகள் எல்லோரையும் மிரட்டிக் கொண்டு இருப்பேன். இதில், பெஞ்சின் அடிப்பகுதி அண்டர் க்ரவுண்ட் என்னும் அஸம்ஸனும் உண்டு! :) இதில், பெரிய ஹைலைட் என்ன என்றால், சுவரிற்கும் பெஞ்சிற்கும் நடுவே இருக்கும் இடத்தில், சாக்பீஸ் வைத்து இரண்டு புள்ளி இரண்டு வரிசை கோலம் தினமும் போடுவேன் :) கவலை வேண்டாம், அந்தப் பக்கம் “மிஸ்” வரவேமாட்டாங்க! ;)

இப்படி இந்த விளையாட்டு கொஞ்ச நாட்கள் ஒடியது! :)

டீச்சர் விளையாட்டு!

இந்த விளையாட்டை என்னைத் தவிற வேறு யாருமே என் வகுப்பில் விளையாடக் கூடாது என்று நான் காப்பி ரைட்ஸ் (copy rights) எல்லாம் வாங்கி வைத்திருந்தேன் என்றால் பாருங்களேன்!

இதை விளையாட யாருமே துணைக்குத் தேவை இல்லை! தனி ஆளாகவே விளையாடலாம். தேவை, கொஞ்சம் கற்பனா சக்தி மட்டுமே!

இந்த விளையாட்டு தான் நான் சிறுவயதில் அதிகம் விளையாடுவேன். அப்போது எனக்கு வீட்டில் தம்பி இல்லை, அதாவது பிறக்கவில்லை, ஆக தனியாகத் தான் விளையாட வேண்டும். எனக்கு, எனக்கு இரண்டாம் வகுப்பு எடுத்த ”எழில் மிஸ்” என்றால் மிகவும் பிடிக்கும். அவங்க தான் எவ்ளோ அழகு! அந்த மிஸ் போடும் கம்மல், வளையல் என்று ஒன்று விடாமல் வேடிக்கை பார்ப்பேன். அதுவும் அந்த மிஸ் போட்ல ஸ்கேல் வச்சு அடிச்சு அடிச்சு சொல்லித் தரும் அழகு :) ;) அப்பா... அத்தனை அழகு!

அந்த எழில் மிஸ்ஸைப் பார்த்துப் பார்த்து, ”நானும் அப்படி ஒரு அழகான மிஸ்ஸா வருவேன்”, என்று எத்தனை நாட்கள் கனவு கண்டு இருக்கிறேன் தெரியுமா?

சரி நாம் விளையாட்டிற்கு வருவோம். இந்த விளையாட்டை, நான் வீட்டிலும் விளையாடுவேன், பள்ளியிலும் விளையாடுவேன். எப்படி என்று பார்ப்போம்.

வீட்டில்:

இந்த விளையாட்டு விளையாட என்றே என் அப்பாவிடம் அடம் பிடித்து, வீட்டின் படுக்கை அறையில் ஒரு புறம் சுவரில் கருப்புப் பெயிண்ட் அடிக்க வைத்தேன், போட் (black board) வேண்டும் என்று!

அப்பாவும் எனக்காக பெயிண்ட் அடித்துக் கொடுத்தார்கள். என் அப்பா அந்த சுவரில் பெயிண்ட் அடிக்கும் போது நான் பார்த்து வியந்து கேட்டேன், “அப்பா... உங்களுக்குப் பெயிண்ட் எல்லாம் அடிக்கத் தெரியுமா...?”, என்று. அப்பா சிரித்தார்! :)

அம்மாவோ, ”இவதான் கேக்குறானா, நீங்களும் இப்படி அசிங்கமா சொவத்துல ஒரு பக்கம் கருப்புப் பெயிண்ட அடிக்கிறிங்க..? நாளைக்கு சாக் பீஸ வச்சு கிறுக்கி, அழுச்சி, வீடெல்லாம் தூசியாக்குவா...”, இப்படித் திட்டிக் கொண்டு இருந்தார். ஆனால், நானும் என் அப்பாவும் ஒன்று கூடினால், ஒரு போதும் அம்மாவைக் கண்டுகொள்வதே இல்லை. நாங்கள் வைத்ததே சட்டம் :) ;)

ஆக, போட் தயார். பிறகென்ன தேவை. ”மிஸ்”, என்றால், பிள்ளைகளை அடிக்கவும், போடில் எழுதிய பிறகு சொல்லிக் கொடுக்க, அதாவது ஒவ்வொரு வார்த்தையின் கீழும் ஸ்கேலை வைத்து, அடித்து அடித்துச் சொல்லிக் கொடுக்கவும் ஒரு மர ஸ்கேல் வேண்டும். போடுக்கே பெயிண்ட் அடித்த அப்பா, ஸ்கேல் வாங்கித் தர மாட்டாரா என்ன?

பிறகு, நோட்டு, புத்தகம், அதெல்லாம் தான் இருக்குமே!

சொல்லப் போனால், இந்த விளையாட்டு விளையாடுவது என் அம்மாவிற்கு முதலில் பிடிக்கவில்லை என்றாலும் பிறகு மிகவும் பிடித்துவிட்டது. காரணம், நான் வகுப்பில் எழில் மிஸ் செய்த எல்லாவற்றையும் செய்கிறேன் என்று, அன்றன்று நடத்திய பாடம் முழுவதையும், போடில் எழுதி எழுதி, சொல்லிக் கொடுக்கிறேன் என்று, நானே என் முன்னால் மாணவர்களைக் கற்பனை செய்து கொண்டு, வீடே அதிரும்படி சத்தமாகச் சொல்லிக் கொடுப்பேன்! அதாவது, இதனால், பாடம் எல்லாம் நன்றாக மனதில் பதிய, நிறைய மதிப்பெண் வாங்கிவிட்டேன் பரிட்சையில் :) அதனால் அம்மாவும், சரி ஒரே கல்லில் ரெண்டு மாங்காய் என்று விட்டுவிட்டார்கள்!

பள்ளியில்!

சிறிது நாட்களிலேயே, இந்த விளையாட்டை பள்ளியிலும் விளையாடுவது என்று முடிவு செய்தேன்.

பள்ளியில் எனக்கென்று போட் எல்லாம் இருக்காதே... என்ன செய்ய... யோசித்தேன், ஐடியா! என் டேபில் தான் போட், இப்படி வைத்துக் கொண்டு, டேபிலின் முன் பக்கம், ஒரு ஐந்து செண்டி மீட்டர் இடம் இருக்குமே? அந்த இடத்தில் எழுதுவேன். குட்டி குட்டியாக! சாக் பீஸ் வந்து வகுப்பில் இருந்து சுட்டுவிடுவேன் ;)

இப்படி நான் விளையாடுவதைப் பார்த்த எல்லா மாணவிகளும் விளையாடத் தொடங்கிவிடவே, எனக்குக் கோவம்! அதெப்படி, நான் கண்டுபிடித்த விளையாட்டை மற்றவர்கள் விளையாடலாம்? அதுவும், எனக்கு ராயல்டி கூடத் தராமல்?

“ஏய்.. இது நான் கண்டுபிடிச்ச வெளையாட்டு, ஒழுங்கா இரு, நீ எல்லாம் வெளையாடக் கூடாது..”, இப்படி சண்டை எல்லாம் போட்டு இருக்கிறேன். இப்போது நினைத்தால் அத்தனை சிரிப்பாக இருக்கிறது எனக்கு!

விளையாட்டைக் கண்டுபிடித்தென்னவோ நான் தான், ஆனால், என் தோழிகள் எல்லாம் தீவிரமாக விளையாடினார்கள் என்னை விட! ஆம், அவர்கள், ஒரு படி மேலே சென்று,



அட்டெண்டஸ் ரெஜிஸ்டெர் எல்லாம் தயார் செய்து வைத்து இருந்தார்கள். வகுப்பில், மிஸ் அட்டெண்டண்ஸ் எடுக்கும் போது இவர்களும் எடுப்பார்கள்!
நான் ஆனால், அட்டெண்டன்ஸ் ரெஜிஸ்டர் போடவில்லை! அதென்ன, அடுத்தவர் செய்வது போல நானும் செய்வது? நான் புதிதாய் எதாவது தான் செய்வேன், என்கிற நினைப்பு.

நல்ல காரியம், நான் அப்படி அட்டெண்டன்ஸ் எழுதவில்லை, ஒரு நாள் அப்படி என் தோழிகள் எழுதிவைத்து இருந்த நோட்டுகள் எல்லாம் மிஸ்ஸிடம் சிக்கி, மொத்தமாக அடி வாங்கினார்கள்! நான் நினைத்துக் கொண்டேன், “நான் கண்டுபுடிச்ச வெளையாட்ட எல்லாரும் வெளையாண்டிங்கல்ல... வேணும்...”, இப்போது நினைத்தால், நான் ஏதோ கொடூரமானவளாக இருந்தேனோ... என்றெல்லாம் தோன்றுகிறது! :/

இப்படி இன்னும் நிறைய விளையாட்டுக்கள் விளையாடி இருக்கிறேன், எல்லாமே வகுப்பில் ஆசிரியர்கள் பாடம் நடத்திக் கொண்டு இருக்கும் போதே!

ஆனாலும், ஒரு முறை கூட சிக்கியதே இல்லை! பாவம் என் தோழிகள் தான்!

இப்படி என்னை எப்போதுமே திட்டாத, அடிக்காத, நல்ல நல்ல ஆசிரியர்களுக்கெல்லாம், ஆசிரியர் தின வாழ்த்துக்கள்! ;) :)