சனிப் பிரதோஷம் - கோவிலுக்குப் போகலாமா?

இந்தப் பதிவை நீங்கள் படிக்கும் முன், "கடவுளும் கண்மணியும்!"  இந்தப் பதிவை படித்துவிடுங்கள், அப்போது தான் உங்களுக்கு எனக்கும் கடவுளுக்கும் இருக்கும் புரிதல் புரியும்! :)

சரி, சனி பிரதோஷம், கோவிலுக்குப் போகலாமா? அதுவும் குறிப்பாக சிவன் கோவிலுக்குப் போகலாமா? இந்தக் கேள்விக்கு எனது பதில் என்ன என்பதே இந்தப் பதிவு.

"என்னம்மா? சனி பிரதோஷம், ரொம்ப சிறப்பு சிவன் கோவிலுக்குப் போறது, போகலாமான்னு கேள்வி கேக்குற நீ?", இப்படி நினைக்கிறீர்களா? கடவுள் பக்தி நிறைய உங்களுக்கு உண்டா? அப்போ, இந்தப் பதிவை தயவு செய்து படிக்காதீர்கள், நீங்கள் அதற்கும் மீறி படித்தீர்களேயானால், என்னைத் திட்டுவீர்கள், இல்லை வருத்தப்படுவீர்கள், இல்லை, "இந்தப் பொண்ணு மோசம்!" என்று சொல்வீர்கள்! இதில் ஏதாவது ஒன்று நடக்கும். அதற்கும் மீறி படித்தால் படியுங்கள், நான் பொறுப்பில்லை பிறகு, படித்துவிட்டு என்னைத் திட்டாதீர்கள்! நான் பாவம்! :(

சிவன்

சரி, சனி பிரதோஷம், கோவிலுக்குச் சென்றால் என்ன சிறப்பு? நிறைய புண்ணியமாம்! விரதம் இருந்து சென்றால், நினைத்ததெல்லாம் நடக்குமாம், என் அத்தை  சொல்லிக்கொண்டு இருந்தார் காலையில் என் வீட்டிற்கு வந்தபோது. அவர் விரதம் இருப்பதாகவும் சொன்னார்.

விரதம்... நான் எல்லாம் இருந்ததே இல்லை! சாப்பிடாமல் இருப்பது மட்டும் ஏனோ என்னால் முடிவதே இல்லை! அதற்காக கண்மணி குண்டாக இருப்பாள் என்றெல்லாம் கற்பனை செய்துவிடாதீர்கள்! :D :D :P

சரி நாம் விஷயத்திற்கு வருவோம். எதற்காக இந்தக் கேள்வி? கோவிலுக்குப் போகலாமா என்று?

காரணம் இருக்கிறது! நேற்று சனி பிரதோஷம், நான் எங்கள் ஊரில் இருக்கும் சிவன் கோவிலுக்குச் சென்றேன், அம்மா ஆசையாக வா போகலாம் என்று அழைத்ததால்!

அதுவும் ஆயிரம் முறை கேட்டிருப்பேன், "கூட்டமா இருக்காதே? இன்னிக்கு பிரதோஷம்னு அத்த சொன்னாங்க? அப்போ கூட்டமா இருக்கும்ல, நாளைக்கு போகலாமா?"

"அதெல்லாம் ரொம்ப கூட்டம் இருக்காது, வா", இப்படி என்னை ஏமாற்றி அழைத்துச் சென்றுவிட்டார் அம்மா! :(

கூட்டம், அதுவும் கோவிலில் இருக்கும் கூட்டம் என்றாலே எனக்கு அத்தனை பயம்! ஏன்? காரணம் இருக்கிறதே! நான் பதினோறாவது வகுப்புப் படித்த போது, குடும்பமாக திருச்செந்தூர் சென்றிருந்தோம் , அத்தனை கூட்டம்! கூட்டத்தில் நடுவே அம்மாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டே பின்னே சென்று கொண்டிருந்தேன், ஒரு கட்டத்தில் அம்மா கையை நழுவவிட்டுவிட்டேன்! :(  சிக்கிவிட்டேன் தனியாக சிக்கிவிட்டேன் அந்தப் பெரிய, மிகப் பெரிய கூட்டத்தில், எனக்கு இருபுறமும் இரண்டு ஆண்கள், எனக்கு முன்னே ஒரு பாட்டி, பாவம் அந்தப் பாட்டி, என்னாலேயே மூச்சு விட முடியவில்லை! அவர்கள் எப்படித் தான் சமாளித்தார்களோ?

எனக்கு ஒரு புறம் நின்றவர் "டேய், எங்கம்மாவ கொன்னுடாதிங்கடா, இடிக்காதிங்கடா", என்று பெரிதாக குரல் எடுத்து கத்தத் தொடங்கிவிட்டார். பாவம் அந்தப் பாட்டி! என்னையும் வேறு அந்தப் பாட்டியோடு சேர்த்து இர பக்கமும் நின்றவர்கள் இடித்துத் தள்ளிவிட்டார்கள்! அழுதேவிட்டேன் ஒரு கட்டத்தில்! அம்மாவை வேறு காணோம்! பிறகு நான் அழுவதைப் பார்த்து ஒருவர் என்னைக் கூட்டிப்போய் என் அம்மா அப்பாவிடம் விட்டார்!

அன்றில் இருந்து ஏதாவது விசேஷம் பண்டிகை என்றாலே கோவிலுக்குச் செல்ல அத்தனை பயம் எனக்கு!

சரி நேற்று கோவிலில் என்ன ஆனது என்று கதை சொல்கிறேன் கேளுங்கள்!
உள்ளே செல்லும்போது கூட்டம் நிறைய இருந்தது போலத் தெரியவில்லை! "அப்பாடா" என்று உள்ளே சென்றேன், அம்மா சுற்றி சுற்றி கும்பிட்டார், நான் கை கூப்பிக் கொண்டு வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே அம்மா பின்னே சென்றேன்.

சுற்றி முடித்துவிட்டு , நடுவில் உள்ளே இருந்த சாமியைக் கும்பிட அழைத்துச் சென்றார் அம்மா, கூட்டம்! :( அங்கு தான் ஊரே இருந்தது போலும், அத்தனை பெரிய கூட்டம்! கூட்டத்திருக்குள் நுழைய எனக்கு மனமே வரவில்லை, ஒரு ஓரமாக நின்றுகொண்டேன், "அம்மா, நீங்க வேணும்னா கும்புடுங்க உள்ள போய், நான் வெளிய ஓரமா நிக்கிறேன் இங்க, என்று ஒரு ஓரமாகச் சென்று நின்று கொண்டேன். என் அம்மா மிகப் பெரிய திறமை சாலி தான், அந்தக் கூட்டத்திற்குள் புகுந்து உள்ளே போய், வெளியேவும் வந்துவிட்டார்.

சிவன்

கூட்டம் பிடிக்காது தான், ஆனாலும் நேற்று கோவிலில் எனக்கு ஒரு விஷயம் மிகவும் பிடித்தது.

"சிவாய, பரமேஸ்வராய,
சந்திர சேகராய, நம ஓம்!
பவாய. குண சாம்பவாய,
சிவா தாண்டவாய நம ஓம்...!"

இப்படி கோவிலில் இருந்த எல்லோருமே ஒரே குரலில் மிகவும் அருமையாகப் பாடினார்கள், உண்மையில் அதைக் கேட்ட போது, ஏதோ ஒரு உணர்வு ஏற்பட்டது. "அந்த உணர்வு தான் கடவுளோ? அந்த ஒற்றுமை,  ஒன்று சேர்ந்து எல்லோரும் எல்லாவற்றையும் மறந்து பாடிய பாடல் தான் கடவுளோ?", என்றெல்லாம் கூடத் தோன்றியது!

எல்லோரும் சாமியைக் காண சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள், நான் என் அம்மாவைப் பார்த்துக் கொண்டே, அவர் எங்கு நிற்கிறார் என்று பார்த்துக் கொண்டே நின்று கொண்டிருந்தேன், அம்மா ஏதோ வேண்டிக் கொண்டார், அந்த வேண்டுதல் நிச்சயம் அவருக்காக இருக்காது என்பது எனக்குத் தெரியும்!

சரி அம்மா சாமி கும்பிட்டு வந்துவிட்டார், நானும் அம்மாவோடு சேர்ந்து கோவிலை விட்டு வெளியே வரலாம் என்றால், கூட்டம், யார் முதலில் சென்று பிரசாதம் வாங்குவது என்கிற போட்டியா. இல்லை, யார் முதலில் வீட்டிற்குச் செல்வது என்கிற போட்டியா என்று தெரியவில்லை எனக்கு, அது அந்த சிவனுக்குத் தான் வெளிச்சம், ஆனால், போட்டி போட்டுக்கொண்டு எல்லோரும் வெளியேறினார்கள்!(வெளியில் தான் பிரசாதம் தந்தார்கள்) நான் அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு ஒரு ஓரமாகச் சென்று உட்கார்ந்துவிட்டேன், கூட்டம் போனதும் நாம் போகலாம் சாமி என்று.

அந்தக் கூட்டத்தில் மட்டும் சிக்கி இருந்தால், மீண்டும் ஒரு முறை காணாமல் போய் இருப்பேன்!

கோவிலுக்கு வெளியே அத்தையைப் பார்த்தேன், "என்ன அத்த, ஒரே கூட்டம், எப்டி சாமி கும்டீங்க?", இப்படி நான் கேட்க, "எரநூறு ரூவா டிக்கெட் வாங்கிடேன்ல... முன்னாடி உக்கார வச்சுட்டாங்க...", பெருமையாகச் சொல்லிக் கொண்டார்!

"காசே தான் கடவுளடா" இப்படி பாட்டெல்லாம் பாடி இருக்காங்களே, அதெல்லாம் உண்மை தானோ?

சரி சொல்றதெல்லாம் சொல்லிட்டேன், இனி நீங்களே முடிவு செஞ்சுக்கோங்க, கோவிலுக்கு போலாமா? வேண்டாமா?

போலாமா? வேண்டாமா?!!!