ஓட ஓட ஓட தூரம் கொறையல!

கொஞ்சம் மூச்சுத் திணறல், இழுத்து சுவாசித்தேன் ஒரு முறை, மற்றொரு முறை, கொஞ்சம் லேசாக இருந்தது மனசுக்கு. எதையும் நினைக்கக் கூடாது, வேண்டாம், நினைக்கவே கூடாது! இப்படி நான் நினைக்க நினைக்க அந்த நினைப்பு அதிகமாகிக் கொண்டே போனது தான் மிச்சம்! என்ன அது? அது இங்கே அவசியமற்ற ஒரு விசயம். சொல்ல அவசியமில்லை.

எதோ ஒரு மனக்குறை, உங்களுக்கு நேற்று இருந்ததே? இல்லை போன வாரம் இருந்ததே? இல்லை, இப்போது இருக்கிறதே? அதே போல ஒரு மனக்குறை.

யாரிடமாவது சொல்லலாம் என்றால், ”இது ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய மனக்குறை எல்லாம் இல்லை”, என்று குரல் கொடுக்கிறது இந்த அறிவு.

எப்போதும் இந்தப் போராட்டம், “இப்படி ஆகிடுச்சே, இது நாம நெனச்ச மாதிரி நடந்து இருக்கலாமே, ச, இப்படி ஆகிடுச்சே??” மனசு அடித்துக் கொள்வதும். 

அது அப்படித் தான் நடக்கும் என்று ஏற்கனவே அறிவு கணித்து வைத்திருந்த ஒன்று தான் இது என்பதால், “இது நான் ஏற்கனவே எதிர்பார்த்தது தானே?”, என்று அறிவு அலட்டிக் கொள்ளாமல் இருப்பதும், வாடிக்கையாகிவிட்டது.

மனசே இல்லமால் இருந்தால் என்ன? அதென்ன மனசு? அறிவு? ரெண்டுக்கும் என்ன தான் வித்தியாசம்?

இதோ, தினமும் என்னை ஓட வைக்கிறது, ”எதாவது செய், நீ பெரியவள் என்று காட்டு, ஓடு, ஓடு, இதோ, இப்படிச் செய்தால் பாராட்டுவார்கள், அப்படிச் செய்தால் கை தட்டுவார்கள், ஓடு ஓடு...”, இப்படி என்னை ஓட வைப்பது எது? அறிவா? ஆம். அது தான். எல்லாவற்றையும் பொருளாகவும், பாராட்டாகவும், வெற்றியாகவுமே பார்க்கத் தெரிந்தது அது. ஒன்றைச் செய்ய என்னை ஓட வைக்கிறது. திட்டம் தீட்டுகிறது, செயல்படுத்தவும் செய்கிறது. 

ஒவ்வொரு முறை ஒரு செயலில் இறங்கும் போதும், இதில் வெற்றி கிடைக்க வாய்ப்பு அதிகமா, தோல்விக்கு வாய்ப்பு அதிகமா, சரியாகச் சொல்லிவிடுகிறது, பல சமயம், ஆம், சரியாகத் தான் சொல்கிறது.

ஓடு ஓடு என்று ஓட வைக்கிறது. 

மனசோ? பாவம் அது, ஓட விருப்பமில்லை அதற்கு, நில், அந்தத் தென்னை மரமும் பூத்தொட்டியும் எத்தனை அழகு பார் என்கிறது. நேற்று வரை ஓடியதில், கிடைத்த வெற்றிகளைக் கொண்டாடுவதும், தோல்விக்கு அழுவதும் என்று, அறிவு செய்யும் அத்தனை வேலைகளின் விளைவையும் பாவம் இந்த மனம் தான் தாங்கிக் கொள்கிறது.

கொஞ்சம் ஓய்வு வேண்டும், வெற்றியோ அது தோல்வியோ, இரண்டையும் கடந்த பிறகு ஒரு சின்ன ஓய்வு வேண்டும் என்கிறது இந்த மனசு.

அறிவோ, இல்லை, இது ஓட வேண்டிய நேரம், ஓடு ஓடு, விரட்டிக் கொண்டே இருக்கிறது.

இரண்டு வருடத்திற்கு முன்பு, என் வீட்டின் பின் அம்மா நட்டு வைத்து, தினமும் தண்ணீர் விட்ட குட்டிச் செடி சற்று பெரிய மரமாக மாறிவிட்டிருக்கிறது.

வீட்டின் முன்னால் தொட்டியில் அப்பா வைத்த ரோஜா எல்லாம் பூவாகப் பூத்து நிற்கிறது!

மாடி விட்டில் ஒரு வருடம் முன் பிறந்த பாப்பாவிற்கு, அழகாக இரண்டு பல் போட்டிருக்கிறது.

எதிர் வீட்டிற்கு "அடிக்கும் ஒரு பின்க் வண்ணத்தில்" பெயிண்ட்  மாறி இருக்கிறது.

வரும் வழியில் இருக்கும் ஒரு வேப்ப மரம், இரண்டு தென்னை மரம் காணாமல் போய் இருக்கிறது.

இப்படி எத்தனையோ மாற்றம், ஒன்றையும் இன்று வரை கவனிக்கவே இல்லை, வேகமாக ஓடிய ஓட்டத்தில்!

இன்று என்னவோ, நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு ஓட்டம் தாங்கவில்லையோ என்னவோ, மனசு ஓட மாட்டேன், போதும், நிறுத்து கொஞ்ச நாட்களுக்கு என்று சொல்லிவிட்டது போலும் இந்த அறிவிடம்.

ஓட்டம் நின்றதால் தென்பட்ட மாற்றங்கள் தான் மேல் சொன்னவை எல்லாம். அட, எதிர் வீட்டைக் கூட சரியாகப் பார்க்காமல் ஓடினோமா???

உண்மை தான், காலையில் சீக்கிரம் கிளம்பி, மாலை இருட்டிய பிறகு வீடு வந்ததில், அது கூட கவனிக்காமல் போனது போல.

”கொஞ்ச நேரம் இனியாவது சற்று நேரம் எதுவுமே நினைக்காமல், வீட்டுப் பக்கத்தில் நடந்துவிட்டு வரலாமா?”

”எப்போதும் வேகமாக வண்டியில் ”சர்” என்று கடந்து போன, என் ஊரின் தெருவெல்லாம், நடந்து போய் ரசிக்கலாமா?”

”மீண்டும் ஒரு முறை தம்பியோடு போய் தெருவில் விளையாடலாமா??”

மனசு இப்படி எல்லாம் கேள்வி கேட்க, ஆசைப்பட...

“லூசா நீ? தெருவுல நடப்பாளாம், வெளையாடுவாளாம், அக்கம் பக்கம் என்ன சொல்லுவாங்க, இவ்வளவு பெரிய எரும, தெருவுல நின்னு சின்னப் பிள்ளைங்க கூட வெளயாடுது பாரு...”, அறிவு சொல்ல, அடங்கிப் போய், ஓரமாக முடங்கிவிட்டேன்!

எல்லாருமே இப்படித் தானா?