குப்பை - சிறுகதை

அந்த இரண்டு சிறுவர்களும்  விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த தெருவோரக் குப்பைத் தொட்டி தான் அவர்களுக்கு விளையாட்டு மைதானம்! அழுக்கு உடையும், பரட்டைத் தலையும், பழுப்புப் பற்களுமே அவர்களது அடையாளம்.

குப்பையில் கிடந்த உடைந்த பொருள் ஒன்று அவர்களது கண்ணில் பட்டது, எடுத்துக் கொண்டார்கள் கையில், பளபளவென இருந்தது அது.

"டேய், கடைல போட்டா நெறைய காசு கிடைக்கும் டா..", ஒருவன் ஆலோசனை சொல்ல, "ஆமாடா.." இன்னொருவன் ஆமோதித்தான்.

கடையை நோக்கிப் பயணப்பட்டார்கள். போகும் வழியில் அவர்களுக்குள் ஒப்பந்தம், வருவதில் ஆளுக்குப் பாதியாகப் பிரித்துக் கொள்வதென்று.

கடையில் சென்று கேட்டார்கள், "ஐயா.. இதுக்கு எவ்வளவு கெடைக்கும்?"

கடைக்காரர் அதை வாங்கிக் கொண்டு, உற்றுப் பார்த்தார், பிறகு இவர்களை ஒருமுறை உற்றுப் பார்த்தார்.

"இது எங்கடா இருந்தது?"

"குப்பைல"

"நூறு ரூவா கெடைக்கும், பித்தளப் பொருள் தான்."

"நூறு ரூவாயாம்டா.." இருவரும் காதுகளுக்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள். நூறு ரூபாய் அவர்களுக்குப் பெரிய தொகையாக இருந்தது.

நூறு ரூபாயைப் பெற்றுக்கொண்டு ஆனந்தமாக அந்தத் தெருவில், அரசர்கள் போல நடந்து சென்றார்கள்.

அந்தக் கடைக்காரருக்கோ ஆனந்தம், "உடைந்து போன ஒரு தங்கக் கோப்பையின் பகுதிக்கு, நூறு ரூபாய் கொடுத்து சிறுவர்களை ஏமாற்றி விட்டோம்", என்று.

அது எப்படியும் பத்தாயிரம் தேறும். கள்ளச் சிரிப்பு சிரித்துக் கொண்டார்.

சிறுவர்கள் அந்த நூறு ரூபாயை எடுத்துக் கொண்டு, ஒரு உணவு விடுதிக்குள் நுழைந்தார்கள், உணவு உண்டு விட்டு, மதியம் உண்பதற்கு ரொட்டி வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டார்கள்.

போகிற வழியில், இருவரும் ரொட்டியை சரி பாதியாக பங்கிட்டுக் கொண்டார்கள். அவர்கள் பங்கிட்டுக் கொண்டிருந்ததை ஒரு நாய் ஓரமாக நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

"பாவம், பட்டினி போலும் அந்த நாய்", அதைப் பார்த்ததும் நினைத்தார்கள் இருவரும்.

ரொட்டியை பங்கிட்டுக் கொண்டார்கள் அந்த வாயில்லா உயிரிடமும்.

புன்னகையோடு, அது சாப்பிடும் அழகை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் இருவரும் கண் இமைக்காமல் சிறிது நேரம்!

---------------------------

கோபுரத்தில் இருந்தும் சிலர் குப்பை.
குப்பையில் கிடக்குது சில மாணிக்கங்கள்!