அப்பாவுக்குத் தெரியாதா? # 1

daddy's girl

“அப்பாவுக்கு எல்லாமே தெரியும், அப்பா தான் உலகத்திலேயே பெரிய ஆள். அப்பாவுக்கு நாம் மட்டும் தான் செல்லமாக இருக்க வேண்டும். வேறு யாரும் ஊடே வரக்கூடாது…”

இப்படி எல்லாம் தான் நினைத்துக் கொண்டு இருந்தேன் சிறுவயதில். பிறகு என்ன ஆனதோ, ஏது ஆனதோ தெரியவில்லை. கொஞ்சம் பெரியவள் ஆனதும், ஒரு பனிரெண்டு, பதினான்கு வயது இருக்கும் போதெல்லாம் அப்பா மீது ஏனோ கோவம் கொஞ்சம்.

பள்ளியில் ஆசிரியர் சொல்லிக் கொடுத்ததெல்லாம் சரி என்று நம்ப முடிந்த எனக்கு, அப்பாவின் கருத்தை எல்லாம் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை.

“அப்பாவுக்கு கொஞ்சம் தெரியல, நமக்கு கூட தெரியுது அதெல்லாம்...” இப்படி யோசிக்கத் தொடங்கி இருந்தேன்.

ஆனால் என்ன தான் நினைத்திருந்தாலும், நடந்திருந்தாலும், இப்போது நினைத்துப் பார்க்கையில் "அப்பாவுக்கு எல்லாம் சரியா தெரிஞ்சிருக்கே", என்றே தோன்றுகிறது.

அது எப்படி? அப்பாவுக்கு எல்லாம் எப்படித் தெரிகிறது? சொல்கிறேன் கேளுங்கள்!

சிறுவயதில் இருந்தே, எல்லா விஷயத்திலும் நான் அப்பாவின் பெண் தான், அதாவது என்ன ஆனாலும் சரி, அப்பா என்ன சொல்கிறாரோ அது தான் நடக்கும் எனக்கு.

ஆறாம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன் நான், சைக்கிள் ஓட்ட ஒரு வருடம் சிரமப்பட்டு கற்று முடித்து இருந்தேன்.

என் தோழிகள் பலரும் பள்ளிக்கு சைக்கிளில் வந்தார்கள் அப்போது. எனக்கும் ஒரே ஆசை, எப்படியாவது சைக்கிளில் நாமும் போக வேண்டும் என்று. என் சைக்கிள் வேறு அத்தனை அழகாக இருக்கும், பி.எஸ்.ஏ. டயானா - அந்த வகை வந்த புதிதில் வாங்கியது. அடிப்படையில் சொல்லப் போனால், நான் ஒரு பெருமை பீத்து காரி. ஏதாவது புதிதாக வாங்கி இருக்கிறேன், புதிதாக செய்திருக்கிறேன் என்றால், நாலு பேரிடம் அதைக் காட்ட வேண்டும், காட்டி பீத்திக் கொள்ள வேண்டும் இல்லை என்றால் என்னவோ, நன்றாகவே இருக்காது. பாராட்டும் கைதட்டலும் எப்போதுமே எனக்கு முக்கியமாக இருந்து வருகிறது!

இப்போதும் அப்படித் தான் இருக்கிறேனா என்று தெரியவில்லை (சில நேரம் அப்படித் தான், என்ன தான் இருந்தாலும் அப்டி ஒத்துக்க மனம் வரல பாருங்க)

சரி, அது வேறு கதை, நமது முக்கியக் கதைக்கு வருவோம். சைக்கிள் ஆசையை அப்பாவிடம் சொன்னேன், "அப்பா அப்பா நானும் சைக்கிள்ள ஸ்கூலுக்கு போறேன்பா...", இப்படிக் கேட்ட எனக்கு அப்பா சொன்ன பதில், "வேண்டாம், உனக்கு வெவரம் பத்தாது...". முடியாது என்றதும், அழுது உருண்டு பெரண்டு, நான் உண்ணா விரதம் இருந்து, தோற்றுப் போனதெல்லாம் வேறு கதை.

எனக்கு ஒரே வருத்தம். ஆனாலும், ஒரு நாள் எப்படியாவது பள்ளிக்கு சைக்கிளில் சென்று விட வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

அதே போல ஒரு நாள், மார்கழி மாதம், எனக்கு நன்றாக நினைவில் இருக்கிறது. எங்கள் காலனியில் மார்கழி மாதம் தினமும் காலையில் பிள்ளையார் கோவிலில் பூஜை வைப்பார்கள், பஜனை பாடுவார்கள், நான் என் அப்பாவோடு அதிகாலையிலேயே செல்வேன், பஜனை பாடுவேன்.

அன்று குழந்தைகள் தினம், பள்ளியில் கொடி ஏற்ற வர சொல்லி இருந்தார்கள் என்னை (எல்லோரையும் தான்) அன்று எங்கள் பள்ளியில் ஒரு போட்டி வைப்பார்கள், வகுப்பறையை அழகு படுத்த வேண்டும், வகுப்பில் ஆசிரியர் மாணவர் என எல்லோரும் சேர்ந்து. எந்த வகுப்பு மிகவும் அழகாக இருக்கிறதோ அந்த வகுப்பிற்கு பரிசாக ஒரு கலர் கொடி கொடுப்பார்கள், அதை வகுப்பில் பெருமையாக வைத்துக் கொள்வோம் நாங்கள்.

BSA DIANA

அன்று கோயிலில் நான் பஜனை எல்லாம் முடித்துவிட்டு, “வாங்கப்பா வீட்டுக்குப் போலாம்“, அப்பாவை அழைக்க, அப்பாவோ அங்கு வந்திருந்த பெரியவர்களோடு பேசிக் கொண்டு இருந்தார்.

“சரி நீ வீட்டுக்குப் போ, நான் வரேன்”, இப்படி அப்பா சொன்னதும், “எனக்கு ஸ்கூலுக்கு லேட் ஆகிரும், சீக்கிரம் வாங்க”, என்றேன் நான். அப்பா, “நீ போய் ரெடி ஆகு நான் வரேன்”, என்று என்னை வீட்டிற்கு அனுப்பிவைத்தார்.

வீட்டிற்கு வந்த எனக்கு என்ன தோன்றியதோ தெரியவில்லை, இன்று நாம் சைக்கிளில் போனால் என்ன, என்று யோசித்து, இறுதியாக அம்மாவிடம் பொய் சொல்லிவிட்டேன், “மா, அப்பா வர லேட் ஆகுமாம், என்ன பத்மஜா கூட போக சொல்லிடாங்க, சைக்கிள்ல மெதுவா பாத்து...”, இப்படி அம்மாவிடம் சொல்ல, அம்மாவும் சரி பாத்து போயிட்டு வா என்று சொல்ல, இரண்டு பொம்மைகளை எடுத்து என் சைக்கிளில் முன்னே இருக்கும் கூடையில் போட்டேன் (வகுப்பை அழகு படுத்த நாங்கள் நிறைய பொம்மைகளை அடுக்கி வைப்போம் “கொலு” போல, அதற்காக அந்த பொம்மைகள்)

(பத்மஜா - என் வகுப்புத் தோழி, பக்கத்து தெருவில் இருந்தாள், எப்போதும் பள்ளிக்கு சைக்கிளில் செல்பவள்)

அப்பா வருவதற்குள் வேகமாக சைக்கிளை தூக்கிக் கொண்டு (ஓட்டிக் கொண்டு தான், தூக்கும் அளவிற்கு நமக்கு தெம்பு கிடையாது) ஓடிவிட்டேன் :P :D ஏதோ சுதந்திரம் கிடைத்தது போல ஒரு உணர்ச்சி.

தோழியோடு சேர்ந்து பள்ளிக்குச் சென்று சேர்ந்துவிட்டேன்.

பத்திரமாக தான், ஆனாலும் உண்மையில் ஏதோ தீ மேல் நடப்பது போல தான் இருந்தது அந்த சைக்கிள் பயணம். உண்மையில் எனக்கு நன்றாக சைக்கிள் ஓட்டத் தெரியவில்லை என்று புரிந்து கொண்டேன்.

இப்போது, பள்ளியில் கொடி எல்லாம் ஏற்றி முடித்துவிட்டாயிற்று, வீட்டிற்கு கிளம்ப வேண்டும்.

எனக்கு அழுகை அழுகையாக வந்துவிட்டது. காலையில் நான் சீக்கிரமே பள்ளிக்கு வந்துவிட்டேன், ரோட்டில் கூட்டமே இல்லை, அந்த குறைந்த கூட்டத்திலேயே எனக்கு ஓட்ட அத்தனை பயமாக இருந்தது. இப்போது மதியம் ஆகி இருந்தது, கூட்டம் நிறைய இருக்கும்! எப்படி அந்தக் கூட்டத்தில் நான் சைக்கிள் ஓட்டிக் கொண்டு வீடு செல்வது என்று நினைத்தாலே அத்தனை பயமாக இருந்தது.

மெதுவாக சைக்கிளை உருட்டிக் கொண்டே பள்ளிக்கு வெளியே வந்தேன், கூட்டம், ஒரே கூட்டம்! பயந்துவிட்டேன், உறுதியாக அந்தக் கூட்டத்தில் என்னால் ஓட்ட முடியாது! என் தோழியோ, “ஏ வா போலாம்”, என்று சட்டென்று ஏறி உக்காந்து முன்னே செல்லத் தொடங்கிவிட்டாள். எனக்கு அவள் அளவுக்கு ஓட்ட தெரியாதே!

ஏறவா வேண்டாமா என்று முழித்துக் கொண்டு நின்றுகொண்டிருந்தபோது, அந்த அற்புதம் நிகழ்ந்தது, என் அப்பா, என் அப்பா பள்ளிக்கு உள்ளே இருந்து வெளியே வந்தார். காலையிலேயே என்னைத் தேடி வந்திருக்கிறார்.

எனக்கு ஒரே ஆனந்தம், ஆனாலும் ஒரு பக்கம் வருத்தம், பொய் சொல்லிவிட்டு அல்லவா வந்தேன் நான்.

என் அப்பாவிற்கு தெரிந்திருக்கிறது, என்னால் கூட்டத்தில் ஓட்ட முடியாது, ஏங்கே பயந்து எங்கும் விழுந்துவிடுவேனோ என்று என்னைத் தேடி பள்ளிக்கே வந்துவிட்டார்.

Dad and daughter

அப்பா திட்டுவாரோ என்று நினைத்துக் கொண்டு இருந்தேன், அப்பா வந்தார் என் அருகே, “என்ன நிக்கிற? போ... ஏறு முன்னாடி போ..”, புன்னகையோடு அவர் சொன்னது இன்றும் என் கண்ணில் தெரிகிறது, எனக்கு எப்போதும் தன்னம்பிக்கை தரும் ஒரு பார்வை அப்பாவிற்கு உண்டு! இப்படி சொன்னதும், எங்கிருந்து எனக்கு தைரியம் வந்ததோ, ஏறி உட்கார்ந்து ஆனந்தமாக அந்தக் கூட்டத்தில் ஓட்டி வீடு வரை வந்துவிட்டேன்.

எனக்கு மனதில் பெரிய தைரியம், “நமக்குப் பின்னே அப்பா வருகிறார், நாம் கீழே விழுந்தால் கூட நம்மை தூக்கிவிடுவார், நம்மை பார்த்துக் கொண்டு பின்னே அப்பா வருகிறார்” அந்த தைரியம் தான் என்னை அந்தக் கூட்டத்தில் பயமில்லாமல் ஓட்ட வைத்தது.

இதோ, அப்பாவிற்கு எப்படி தெரிந்தது? நான் பயத்தில் பள்ளி வாசலில் நின்று கொண்டு இருப்பேன் என்று???

உண்மை, அப்பாவுக்குத் தெரியாதது ஏதாவது உண்டா?

இதே போல பத்தாம் வகுப்பிலும் ஒரு சைக்கிள் கதை. அது

தொடரும் அடுத்த பதிவில்.

(ஒரு பதிவு தான் எழுதனும்னு நெனச்சேன், அப்பாவ பத்தி பேச ஆரம்பிச்சா ரொம்ப லென்தா போகுது)