நானும் “நார்த்” இந்தியனும்! #1

இந்தியா குறித்து பல இந்தியர்களுக்கே நல்ல கருத்து இல்லை என்பது உண்மை என்றாலும், அந்தப் பலருக்கும் இங்கு இருக்கும் சிறப்புகள் தெரியாமல் இருக்க வாய்ப்பே கிடையாது! உண்மையில் நம் இந்தியாவைப் பற்றி பள்ளியில் “வேற்றுமையில் ஒற்றுமை கொண்ட நாடு” என்று நான் படித்த போதெல்லாம் அது எவ்வளவு ஆழமான உண்மை என்று அறிந்திருக்கவில்லை, ஆனால், இப்போது, உணர்ந்து கொண்டு இருக்கிறேன்! ”வேற்றுமையில் ஒற்றுமை கொண்ட நாடு” – இப்படி எழுதையில் உண்மையில் ஏதோ ஒரு பெருமிதமான  உணர்வு எனக்குள்!

சரி சரி மொக்க போடாம நாம கதைக்குள்ள வருவோம்!

இது வரை உள்ளூரில் (அதான் என் ஊர் சிவகாசியில்) மட்டுமே குப்பை கொட்டியவள் நான். வெளியூர் சென்று தனியாக இருந்து பழக்கமே இல்லாத எனக்கு, இரண்டு மாதம் திருவனந்தபுரத்தில் இருக்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. வந்து இப்போது ஒரு மாதம் எப்படி ஓடியது என்றே தெரியவில்லை! இங்கு வந்து நான் தங்கி இருக்கும் விடுதியில் என்னுடைய அறையில் இருப்பது ஒரு தில்லிப் பெண்.

”இந்தி, ஆங்கிலம்”, இது அவளுக்குத் தெரிந்த மொழிகள். எனக்கோ, “தமிழ், ஆங்கிலம்”! ஆக, இருவருக்கும் தெரிந்த ஆங்கிலத்தில் பேசத் தொடங்கினோம். உண்மையில் ஆங்கிலம் தெரியவில்லை என்றால் என் பாடு திண்டாட்டம் ஆகி இருக்கும்!

எங்கள் இருவருக்கும் ஆயிரம் வித்தியாசம் பழக்க வழக்கங்களில்! முதல் நாள், இரவு, பதினோரு மணி! எனக்கு உறக்கம் அப்படி வந்தது! சரி தூங்கலாம் என்று படுத்தேன். “விரீர்” என்று எதோ சத்தம்! என்ன என்று பார்த்தால், “என் ரூம் மேட்!” எழுப்பிய சத்தம் தான் அது. ஏதோ இந்தியில் சொன்னாள் போலும்!

“என்ன ஆச்சு?”, என்று நான் ஆங்கிலத்தில் கேட்க, “என்ன தூங்கப் போறியா?”, என்று பதிலுக்கு அவள் ஆங்கிலத்தில்!

“யெஸ்”, என்றேன் தலையை ஆட்டியவாரே! “மணி பதினொன்று தான்!” என்றாள், ஏதோ நான் கொலை செய்யக் கிளம்பியது போல!

அவர்கள் எல்லாம் இரவு வெகு நேரம் விழித்து இருப்பார்களாம்! நான் இவ்வளவு சீக்கிரம் தூங்கக் கிளம்பியதும், ஆச்சரியத்தில் கத்தினாளாம்!

இப்படி, ஆச்சரியம், துக்கம், தூக்கம், என்று எல்லாவற்றிற்கும் அவள் அப்படித் தான் கத்துவாள் என்று, போகப் போகத் தான் புரிந்தது.

அசந்து நான் தூங்கிக் கொண்டு இருந்தேன், இரவு இரண்டு மணிக்கு, “ஓய்... பேச்சாரா..., அரே..., குத்தா சாலா...” இப்படி எல்லாம் எனக்கு அர்த்தம் தெரியாத என்னென்னவோ வார்த்தைகள் சொல்லி சத்தமாக தனியாக ஏதோ பேசிக் கொண்டு இருந்தாள்! நன்றாக தூக்கத்தில் இருந்து விழித்துப் பார்த்த போது தான் தெரிந்தது அவள் “லேப் டாப்”பில் ஏதோ படம் பார்த்துக் கத்தினாள் என்று! முதல் இரண்டு நாட்கள் கொஞ்சம் பயந்து பயந்து எழுந்து உட்கார்ந்தேன், பிறகு பழகிவிட்டது! இப்போதெல்லாம் அவள் கத்தவில்லை என்றால் தான் தூக்கம் வருவதில்லை என்றால் பாருங்களேன்!

இத்தனை சத்தம் போட்டாலும், மிகவும் இனிமையான பெண் அவள். நன்றாகப் பேசுவாள். என்னோடு இரண்டு வயது இளையவள் ஆனாலும், என்னைக் “கண்மணி” என்று பெயர் சொல்லி நல்ல தோழி போலவே நடத்துகிறாள்! (என்ன அக்கானு கூப்படலனு எனக்கு வருத்தம்னு நெனைக்கிறேன் :) :P )

ஒரு நாள், அவள் என்னிடம் இப்படிக் கேட்க, “உங்களுக்கு எல்லாம் எங்கள பிடிக்காதோ?” (ஆங்கிலத்தில் தான்). அதாவது தென் இந்தியர்களுக்கு வட இந்தியர்களை பிடிக்காதா? என்கிற அர்த்தம் அதற்கு!

நான் பெரிய விளக்கம் தர வேண்டி இருந்தது!

அந்த விளக்கம், கதை, கலாச்சாரம், பாரம்பரியம், இப்படி நாங்கள் நிறைய பேசினோம், அதை எல்லாம் சொல்கிறேன், அடுத்த பதிவுகளில்!